Ik heb een prachtige en geweldige zoon. Hij is 9 jaar…lief, leuk, grappig en hij heeft veel energie. Zijn naam is Pepijn…en het is het lekkerste joch op de hele wereld. Een wereld die hij niet altijd begrijpt…en de wereld begrijpt hem niet altijd.
Twee maanden geleden kregen we als ouders te horen dat Pepijn autisme (ASS = Autismespectrumstoornis) heeft. Na enkele maanden van onderzoek, vragenlijsten en testjes, hoorden we een uitslag die ons niet heel erg heeft verbaasd…maar waarbij we ons wel verdrietig voelden.
Niet verdrietig in de zin dat Pepijn door de diagnose voor ons anders wordt…nee, wij weten al lang dat Pepijn ‘anders’ is. Pepijn is en blijft voor ons Pepijn. Het verdriet dat ik zelf voelde, heeft meer te maken met de lastigere weg die hij in de toekomst gaat ‘lopen’. Ik had hem zo graag een geplaveide weg gegund.
Autisme is een woord dat een enorme stempel kan drukken op een kind. De kinderpsychologe van Pepijn (Kim) vertaalde de stempel naar een streepjescode. Nogmaals…Pepijn blijft immers Pepijn. Zijn karakter blijft zijn karakter, waarin we een spiegel van onszelf (als ouders) blijven terugzien. Autisme staat daar los van. De streepjescode geeft zijn uniekheid aan. Het is een code die je kunt lezen (als je wilt). En als je de code leest, lees je Pepijn…en zet je een stapje in zijn wereld.
Pepijn denkt op een andere wijze. Details prikkelen hem…maar het is lastig voor hem om alle details samen in één context te plaatsen. Dat maakt sociale situaties erg lastig voor Pepijn, omdat daarbij de context snel kan veranderen. Hij reageert daardoor soms anders op situaties en emoties dan andere kinderen zouden doen. Pepijn vindt het ook heel lastig om met druk om te gaan. Druk van een Cito-toets of van een verplicht Kerstdiner op school…hij kan er door van slag zijn.
Dat waren ook de redenen om met Pepijn naar een kinderpsychologe te gaan. Ons aanvankelijke vermoeden was dat Pepijn hoogsensitief is. Dat bleek zeker het geval…al is hoogsensitiviteit een symptoom of ‘bij-effect’ van autisme.
Wij voelen ons super gelukkig met Pepijn. Wij lezen en snappen zijn streepjescode. Met veel liefde, positieve stimulans (in plaats van straf), consequentheid en ruimte om zichzelf te zijn, hopen we de weg enigszins voor Pepijn te plaveien. Daar hadden we geen diagnose voor nodig. Onbewust is echter door de diagnose meer bewust geworden.
Vandaag hebben we de plannen gesmeed voor zijn kinderfeestje. Hij is bijna jarig. Het wordt leuk en hij heeft er zin in…al wordt hij zelf zelden voor een kinderfeestje uitgenodigd.
Ik heb een prachtige en geweldige zoon. Hij is bijna 10 jaar…lief, leuk, grappig, een streepjescode en hij heeft veel energie.